Een high tea tussen alpaca’s is een bijzondere belevenis. Samen met hen uitwaaien aan zee kan je uitdagend noemen. Maar wat doen de dieren tussen de bedrijven door? Hoe gaat het eraan toe op het erf? Waarmee krijgen de begeleiders te maken? Een serie over voorvallen en vragen.

Jacoline Vlaander

Niemand ziet het, op die zonnige donderdagmiddag. In de wei aan de overkant van de weg grazen de kuddes rustig verder. Maar tussen hen in, naast lama Calinda, staat een grijs-wit veulen, rank en stevig. Het kijkt nieuwsgierig om zich heen. De nageboorte ligt een eindje verder in het gras.

,,Een prachtig dier,” zegt Mara. ,,Maar ik schrok toen ik de staart oplichtte: geen lichaamsopeningen, geen duidelijke geslachtskenmerken. Wel rode, gesloten uitstulpingen.” Ze appt een foto van het fenomeen naar de veearts. Die verwijst onmiddellijk door naar de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Gent. Ook komt er toestemming van de NVWA (Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit) om met een aantal lama’s de grens over te gaan.

Er is geen tijd te verliezen. Mara mobiliseert het team. Binnen anderhalf uur staan alle alpaca’s en lama’s weer op het erf in hun stallen. De medicatie- en voerrondes zijn extra vroeg. Calinda, haar eenjarige dochter Cavada en het veulen gaan met z’n drietjes de trailer in. Renate rijdt met Mara mee naar Gent.

Onderzoeken

Specialisten en diergeneeskundestudenten wachten hen op. Ze zijn op slag verliefd op het onfortuinlijke kleintje. Deze ondergaat een echografie om te checken of darmen, nieren en blaas aanwezig zijn. En of die zijn volgroeid. Als het veulen wat gedronken heeft, is dat goed te zien. Later op de avond vindt nog een onderzoek plaats. Ook zal men de blaas legen met een drain.

Mara en Renate laten de dieren achter in een box met hooi en water. Ze rijden terug naar Aagtekerke. ’s Nachts gaat de telefoon: het lijkt op een aangeboren afwijking, vertelt de arts, vergelijkbaar met een ‘open ruggetje’. Maar blaas en darmen liggen ver genoeg naar achteren om aansluitingen naar nieuwe openingen te maken. Die operatie kunnen ze de volgende ochtend inplannen. Of het veulen daarna voor altijd incontinent zal zijn, is afwachten. Hoe het met de niet-gesloten ruggenwervels moet, eveneens.

Operatie

Vrijdag is Mara om 07.30 uur weer op de faculteit in Gent. Het veulen gaat eerst onder narcose voor een CT-scan, en later die ochtend de operatietafel op. Moeder Calinda is die uren door het dolle heen. Gromt en grauwt. Steigert in de box. IJsbeert langs de wanden. Mara zit tussen de hooibalen. Probeert haar te laten ontspannen met de Trust Technique. Voor de afwisseling wandelt ze met beide lama’s over het terrein. Als het veulen ’s middags bijkomt en tussen hen in ligt, keert de rust even terug: ,,Gelukkig herkende ze hem nog. Ondanks de geur van ontsmettingsmiddel.”

Het liefst wil Mara bij de dieren blijven tot het poepen en plassen op gang komt. Maar de ontlasting laat op zich wachten, en het werk op de boerderij gaat door. ,,Wel was de patiënt wakker en actief. Toen we even met z’n drietjes naar buiten gingen, sprong hij uitgelaten rond.” Omdat dit Calinda kalmeert, rijdt Mara terug naar Aagtekerke. Het is 22.00 uur als ze arriveert en voor het slapengaan nog even een ronde langs de stallen maakt.

Stuitligging

In de loods-stal ligt rescue-alpaca Dunya, geboortejaar onbekend en waarschijnlijk drachtig, alweer op dezelfde plek als die ochtend. ,,En dat is niet waar zij meestal ligt.” Het lijkt alsof Dunya opgelucht is als Mara zich over haar heen buigt. Ze krabbelt overeind, draait haar achterste naar Mara toe en perst: ,,Dus snel handschoenen en glijmiddel halen. Ik voelde het staartje en hakjes. Een stuitligging. Veearts bellen. Intussen perste Dunya verder. Ze scheurde in. Toen kon ik de pootjes en het kontje aanpakken. De veearts heeft haar gehecht.”

Het veulen, lichtbruin met wit en met blauwgrijze ogen, leeft dan nog. Maar het is slap en krachteloos. Ondanks de jumpstart voor cria’s veert het niet voldoende op. Mara installeert de warmtelamp. Wikkelt het in dekens. ,,Misschien kreeg het slijm binnen. Of was het te lang zonder zuurstof.” De pootjes blijven wit en week. Tot het ochtendgloren zit Mara tussen de dieren in het vlas. Luistert naar de snelle, ijle ademhaling die steeds ijler wordt – en naar Dunya’s hummen.

Apathisch

Tijd voor verdriet is er nauwelijks. Een paar uur later, weer in Gent, ligt het lama-veulen apathisch in het hooi. Moeder Calinda is gespannen. Ze schopt hem als hij wil drinken. Wanneer Mara met hen drietjes over het terrein loopt, zakt het jong door zijn pootjes in het gras.

Voor afwisseling en ontspanning is wandelen goed. Dan laat Calinda haar veulen toe, zal de antibioticakuur aanslaan en sterken de spieren van het kleintje. De geneeskundestudenten beloven enthousiast dat tijdens Mara’s afwezigheid te doen.

Calinda’s veulen komt weer thuis.