Een high tea tussen alpaca’s is een bijzondere belevenis. Samen met hen uitwaaien aan zee kan je uitdagend noemen. Maar wat doen de dieren tussen de bedrijven door? Hoe gaat het eraan toe op het erf? Waarmee krijgen de begeleiders te maken? Een serie over voorvallen en vragen.

Jacoline Vlaander

Natuurlijk vinden alpaca’s wandelen leuk. Verandering van omgeving is verfrissend. Maar Jacco en Mara ontdekten indertijd algauw dat hun eigen gezonde dieren na 8 kilometer liever in de berm grazen en door het zand rollen, dan dat ze nog een poot verzetten. Bovendien is een alpaca-rug niet geschikt voor het vervoer van tenten, slaapzakken, gaskomfoortjes en waterflessen. Op de meerdaagse trektochten die Jacco en Mara graag met gasten willen maken, zou iedereen zelf met de spullen moeten sjouwen.

Lama’s zijn van oudsher lastdieren. Rustig, groot en sterk. Met een schofthoogte van ruim één meter kunnen ze 130 – 200 kilo wegen. Ze staan hoog op de poten. Hebben een enorm uithoudingsvermogen: ,,Ze werken dan ook graag,” vertelt Mara. ,,Fier lopen ze met je mee. Ze draaien hun gekromde bananenoren naar je toe, kijken je doordringend aan en stemmen zich op je af. Net als alpaca’s horen ze tot de groep kameelachtigen. Ook zij zijn sociaal en leven graag samen met soortgenoten. Ook zij eten hooi, grassen, planten, knoppen van bloemen en bladeren.”

Voorgeschiedenis

Ervaring krijgen Jacco, Mara en het team met de rescue lama’s Harrie, Andes en Morle. Die komen op volwassen leeftijd in de opvang: ,,Erfelijkheid, voorgeschiedenis en training zijn bepalend voor het gedrag. Natuurlijk kun je bijsturen en nieuwe dingen aanleren. Ze zijn gevoelig en intelligent. Maar voor eigen lama’s bezochten we een fokker die let op gezeglijkheid en een sociaal karakter.”

Het werd een bijzondere vakantie, vorig jaar september. In het Italiaanse Zuid-Tirol, in de uitlopers van de alpen, grazen ruim 200 alpaca’s en lama’s op berghellingen en in valleien: ,,Een schitterend gezicht,” zegt Mara. ,,Zoveel ruimte voor zoveel dieren. Ze zijn mooi en sterk: dag en nacht buiten in de ijle lucht. Ze vinden beschutting bij bomen, bosschages, hooibalen en rotsen. Toen de fokker hen riep, gingen al die koppies omhoog en kwamen ze ontspannen op ons toe.”

Alpenweide uit een zak

Voor de twaalf lama’s die in januari 2024 met een grote trailer in Aagtekerke arriveren, is de overgang enorm. Ook het weer werkt niet mee: grijs, koud, nat. De weiden zijn moerassen, en zullen dat tot ver in het voorjaar blijven. Dat beperkt voor alle dieren de leefruimte. De lama’s, teruggetrokken in twee groepjes in de stal – de hengsten bij de hengsten, de merries bij de merries – staren dagenlang lusteloos voor zich uit. Allemaal vallen ze die eerste weken een paar kilo af.

,,Gelukkig konden ze zich na een maand een beetje ontspannen,” vertelt Mara. ,,Ze wenden aan het dagritme hier. Voegden zich in het geheel. Tussen de buien door kunnen ze naar buiten, en mee naar zee. We voeren ze bij met Agrobs, alpenmuesli uit Beieren. Dat doen we nog steeds. Sindsdien komen ze weer aan.”

Spelen en rauzen

De merries spelen met de alpaca-merries. De hengsten rauzen in de grote wei heuvel op, heuvel af. Spelen en stoeien met elkaar en met de alpaca-ruinen. Ook galopperen ze rondjes, via de camping, het paadje naar De Schuilstal, om de vijver. Je ziet het plezier aan hun zwevende sprongen. Alle twaalf laten zich benaderen en verzorgen: ,,Als ze aan je gezicht snuffelen, ruik je Zwitserse strooikaas.”

De plannen voor de lamatrekking met overnachtingen, stellen Mara en Jacco voorlopig uit. Vanwege de regen en het tegenvallende seizoen blijft Jacco doorvaren: ,,We kunnen nu dus te weinig met de dieren trainen. Het aantal kilometers opvoeren en rustig achter elkaar blijven lopen, moet je oefenen. Niet alleen door de duinen en over het strand, maar ook langs een drukke weg.”

Bevallingen

Bovendien zijn sommige lama’s drachtig. Of zelfs nog te jong voor zo’n exercitie. In juni bevalt Lily (2011), moeder van de eenjarige Limbada, van een zoon: Lorenzo. Twee dagen later bevalt alpaca Bloem (geboortejaar onbekend) ook van een zoon: Brenn. ,,Het is zo grappig om het verschil en de overeenkomsten te zien,” lacht Mara. ,,Lorenzo is 2,5 keer zo groot als Brenn  en weegt al 22 kilo. Brenn is 10 kilo. Ze zijn allebei bruin, en trekken intensief met elkaar op. Als ze elkaar in de meute even uit het oog verliezen, zie je ze rondkijken en elkaar zoeken.”

Lorenzo is heel voorzichtig met Brenn. Soms slapen ze overdag naast elkaar in de wei. Gevloerd van het vele rennen en spelen. Hun moeders kijken van een afstandje toe. Net als lama Calinda (2014), die hoogzwanger is, en ongetwijfeld over niet al te lange tijd op een zonnige middag zal bevallen.

Een rollercoaster rond een cria met een bijzondere aandoening.