Een high tea tussen alpaca’s is een bijzondere belevenis. Samen met hen uitwaaien aan zee kan je uitdagend noemen. Maar wat doen de dieren tussen de bedrijven door? Hoe gaat het eraan toe op het erf? Waarmee krijgen de begeleiders te maken? Een serie over voorvallen en vragen.

Jacoline Vlaander

Hoogzomer. Zandwolken en geel gras. In de bermen bloeit giftig Jacobskruiskruid. Blauwe parasolletjes flankeren de weiden. Aan het einde van elke dag zijn er sproeisessies voor warme dieren. Naast alle werkzaamheden en aandacht voor de rescue alpaca’s, nemen de zorgen over Camillio, het lamaveulen van Calinda, toe: ,,Hoe goed hij ook at, dronk en groeide, en hoe vrolijk en ondernemend hij ook was – hij zakte steeds vaker door zijn rechterachterpoot,” zegt Mara. ,,Die sleepte hij mee. Hij trok ‘m na een paar passen bij, maar dat bijtrekken lukte steeds minder.”

Begin augustus gaan de lama’s een middagje naar zee. Voor Camillio is het de eerste keer.  Niemand weet dan, dat het ook de laatste keer zal zijn. Wel wordt duidelijk hoe slecht hij eraan toe is: ,,Tijdens het afdalen over de basaltkeien naar het strand, klapte zijn rechterachtervoetje naar achteren. Hij leek er niet veel van te voelen, en liep op de bovenkant van zijn voetje door. Bij de vloedlijn ging hij liggen.” Het is een schril contrast met de twee weken oudere Lorenzo, het lamaveulen van Lilly. Die rent de golven tegemoet. Zwemt heen en weer. Springt eruit. Raust over de handdoeken van badgasten: ,,Camillio bewoog nauwelijks. Hij keek alleen maar. Terug naar de trailer heb ik hem gedragen.”

Uitvalsverschijnselen

Ook de uitvalsverschijnselen nemen toe. Soms loopt Camillio alleen op zijn voorpoten, in een poging voorbij de andere twee te komen. Verder krijgt hij een inwendige infectie; zijn mooie, stevige keutels glijden in een laagje pus naar buiten. Dat betekent: extra tussentijdse wasbeurten om vliegen en maden te weren. En weer een antibioticakuur. En weer pijnmedicatie.

,,Tijdens het drinken bij Calinda zagen we hoe hij met het wisselen van speen zijn rug kromtrok, een rondje rond zijn rechterachterpoot draaide en viel,” zegt Mara. ,,Calinda boog zich hummend over hem heen, porde hem, zodat hij weer overeind krabbelde. Maar zijn poot werkte niet mee; hij trapte erop en struikelde erover.”

Vier weken

Groeit hij erdoorheen, vraagt iedereen zich af. Vindt hij een balans? Wat kan er nog? Wanneer moeten we ingrijpen? Het beheerst het dagelijks leven van het team: ,,Hij had er zelf nog zin in,” zegt Mara. ,,Er waren dagen dat hij zo goed en zo kwaad als het ging op zijn gespalkte voetje door de wei hupste. Overal snuffelen, knabbelen. Bij de vijver stak hij zijn neus in het water. Maar er waren ook dagen dat hij alleen maar in de schaduw lag.”

Uiteindelijk zal Camillio niet ouder worden dan vier weken. De dag voor hij weer met zijn moeder en zus naar de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Gent mag, waar specialisten willen bekijken of hij ondanks zijn open ruggetje op drie poten verder kan, treedt de volgende complicatie op. Tijdens het wassen ’s ochtends blijkt een deel van zijn anuswand naar buiten te stulpen. Dus: schoonmaken, ontsmetten. Maar voorzichtig terugduwen heeft weinig effect. Na drie stappen zakt het er weer uit. Als hij valt, beschadigt het weefsel.

Mara en Jacco raadplegen de Belgische Thijs Flahou, dierenarts met als specialisatie alpaca’s en lama’s: ,,Als het alleen om een amputatie zou gaan, wist hij het wel. Maar nu was er geen kans meer op herstel. En is er nog kwaliteit van leven?”

Avondritueel

Mara koestert de herinneringen. Hoe Camillio ‘s avonds in de stal in het verse vlas ligt. Zijn voorpoten gevouwen onder zijn borst. Zij zit tegenover hem. Heel dichtbij. Zonder hem aan te raken: ,,Overdag zaten we al zoveel aan hem. Nu hoefde er even helemaal niets. Gewoon naar elkaar kijken.” In alle rust, te midden van de andere  dieren die slaperig nog wat hooi uit ruiven plukken en herkauwend om hen heen neerzijgen: ,,Hij knabbelde zachtjes aan mijn haar. Snuffelde aan mijn neus. Sinds zijn tandjes groeiden, oefende hij met bijten. Zijn wimpers kriebelden langs mijn gezicht.”

Twee verschillende alpacasnoepjes houdt zij hem voor. Tussen duim- en wijsvinger van elke hand. Elke avond mag hij kiezen. Zonder haast hapt hij er eentje tussen haar vingers vandaan: ,,Hij kon zo grappig proeven. Zijn kleine lippen bewogen rond de lekkernij. Hij smakte, kauwde, slikte.” Zijn grote ogen op haar gericht. ,,Intussen had ik een nieuw snoepje gepakt. Er was dus weer iets te kiezen. Zo gingen we een tijdje door.”

Het geeft een ontspannen structuur aan de afsluiting van de dag: ,,Houvast voor hem. Houvast voor mij. En ik kon me zo goed voorstellen dat als hij zou opgroeien tot een beresterke Camillio van 200 kilo, het dan nog steeds ons avondritueel zou zijn.”

Ook dieren rouwen.