Een high tea tussen alpaca’s is een bijzondere belevenis. Samen met hen uitwaaien aan zee kan je uitdagend noemen. Maar wat doen de dieren tussen de bedrijven door? Hoe gaat het eraan toe op het erf? Waarmee krijgen de begeleiders te maken? Een serie over voorvallen en vragen.

Jacoline Vlaander

Op een zonnige maandagmorgen half juli rijdt Mara om 06.00 uur weg van het erf. Zo arriveert ze voor de files bij de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Gent. Ze hoopt dat na een opname van een paar dagen de drie lama’s vandaag weer mee naar huis mogen: ,,De studenten hebben een wandelrooster opgetuigd en maken regelmatig ommetjes met hen. Maar voor spieren, gewrichten en spijsvertering is het beter als ze door de weiden kunnen hollen.”

Om van alle stress in deze vreemde omgeving maar niet te spreken. Stress ervaart zijzelf ook: ,,Het seizoen komt eindelijk op gang. Gasten in de accommodaties en op de camping. Veel strandwandelingen, high tea’s, picknicks en meet & feeds. Last minute boekingen. Aanloop van belangstellenden. De dagen zijn lang en intensief. Alsmaar op en neer naar Gent houd ik niet vol.”

Rectaal onderzoek

In de box, tussen de stallingen met zieke en herstellende paarden, die hinnikend tegen de stalen tussenschotten schoppen, kijken moeder Calinda en dochter Cavada verheugd op als Mara het hek openschuift en binnenstapt. Het veulen, dat naar de naam Camillio zal gaan luisteren, ligt doezelend in het hooi en geeuwt.

Calinda en Cavada vallen gretig aan op de alpenmuesli. Daarna is het wachten op de ronde van de dienstdoende dierenarts. In haar kielzog komen drie studenten mee die aantekeningen maken. Zachtjes kreunend ondergaat Camillio een rectaal onderzoek. Is de operatie gelukt en ook de doorgang naar de darmen goed? Dat is het geval. Het liefst houden ze hem nog even, vertellen ze, totdat hij zich ontlast. Want pas dan weet je zeker dat alles werkt.

Maar niemand kan er uren naast zitten. Ook zie je vloeibare veulenpoep makkelijk over het hoofd in al het stro. Mara legt uit dat op het erf de medewerkers, vrijwilligers en stagiaires goed opletten. Zijzelf zal ’s avonds in de stal bivakkeren. Voor de dieren is het echt beter als ze nu mee mogen. Dus krijgt Camillio voor de laatste twee dagen antibiotica en pijnmedicatie via het infuus in zijn hals, en mag hij, getooid met een rode pleisterdas, samen met zijn moeder en grote zus weer terug naar huis.

Open ruggetje

Camillio zal er vermoedelijk geen last van hebben dat zijn balletjes nooit indalen. Ook gaat hij door het leven zonder uiterlijke geslachtskenmerken. Voor dit moment zijn plas- en poepuitgangen het belangrijkste: ,,Wel moeten we het open ruggetje goed in de gaten houden,” zegt Mara. ,,Deze neurologische aandoening Spina bifida komt bij dieren meestal in de staartregio voor. Wervels en huid zijn niet voldoende ontwikkeld. Je ziet het aan het bultje achterop zijn rug, waar de zenuwen van het merg iets uitstulpen en nauwelijks bescherming hebben van het dunne laagje huid en zachte krulletjes.”

De zorgen zijn dus nog niet voorbij. Andere jonge dieren moeten niet al stoeiend en spelend bovenop Camillio springen. Verder kampt hij met coördinatieproblemen. Zijn achterpoten lijken soms slingerend en krachteloos; hij kruist ze tijdens het hollen en lijkt dan al springend een beetje op een kangoeroe. Ook zakt hij erdoorheen als hij gaat liggen: ,,Misschien heeft hij pijn in zijn rug,” zegt Mara. ,,De ene dag gaat het beter dan de andere dag. Toch geniet hij van rust, ruimte en ontspanning. En van al zijn maatjes. Het poepen kwam hier snel op gang. Omdat sluit- en kringspier ontbreken, móet-ie als-ie moet, en laat hij zijn urine en ontlasting dan meteen lopen. Zonder zijn staart op te tillen en zonder iets te hurken.”

Zomerse vliegen

Het levert extra werk op voor alle medewerkers, vrijwilligers en stagiaires. Zeker met zomerse temperaturen en de vele vliegen. Een paar keer per dag is het: Camillio’s billen wassen. Opgedroogde poepresten voorzichtig weg borstelen. Zijn staartje, achterste en de binnenzijden van zijn achterpoten schoonsoppen, ontsmetten en afdrogen. Hem daarna inspuiten met Veerust (antivliegenspul). Ook draagt hij een antivliegendekje, zodat de zoemende horde niet in zijn anus kruipt.

Op dagen dat hij minder kracht heeft, ondergaat hij het gelaten. Op dagen dat hij zich fit voelt, zet hij het op een lopen en probeert zich aan de houdgreep te ontworstelen: ,,Hij is al groot en sterk,” lacht Mara. ,,Sinds hij terug is uit Gent kwam hij ruim 7 kilo aan. De behandeling doen we steeds met z’n tweeën. Nu zijn tandjes doorkomen en hij ook vast voedsel eet, wordt het gelukkig iets minder intensief. Er gaat níets boven mooie, stevige keutels.”

De toenemende zorgen om Camillio houden het team bezig deze zomer.